Parafia rzymsko – katolicka w Zbarażu posiadała trzy miejsca pochówku. Pierwszy cmentarz znajdował się przy pierwotnym kościele farnym w Starym Zbarażu. Tutaj odprawiano obrzędy pochówku do lat trzydziestych XVIII wieku. Następne miejsce grzebalne urządzono przy nowym kościele parafialnym w Zbarażu, przeznaczając na nie część placu kościelnego. W związku z kasacją parafii diecezjalnej po pożarze kościoła parafialnego w 1788r. zlikwidowano również przykościelny cmentarz. Dlatego po objęciu parafii bernardyni z administracją lokalną zorganizowali nowy cmentarz w pobliżu dworca kolejowego, na obrzeżach miasta. Właśnie tutaj , po raz pierwszy o. Gaudenty Moszkowiczowski jako administrator parafii zbaraskiej, w dniu 27 lutego 1793roku odprawił obrzędy ponownego pochówku ekshumowanych z dotychczasowego cmentarza... Nowy cmentarz miał charakter komunalnego, lecz pozostawał pod zarządem parafii rzymsko – katolickiej, na którym grzebano zmarłych z wszystkich wyznań. W 1825 roku wykonano nowe ogrodzenie cmentarza dzięki finansom pochodzącym z kwesty. W 1905 roku Komitet Parafialny postanowił powiększyć teren cmentarza o 2,5 hektara. Na początku XX wieku wybudowano na cmentarzu kaplicę i drewniany dom pogrzebowy, który spalił się w dniu 23 września 1911 roku. W listopadzie tegoż roku przeprowadzono jego odbudowę.

    "...W czasie świąt narodowych zbieraliśmy się z kolegami i sąsiadami na cmentarzu. Przystrojeni w kokardki w biało-czerwonych barwach zapalaliśmy świece, łuczywa na grobach zasłużonych Polaków i śpiewaliśmy do późnego wieczora. Były to chwile pełne wzruszeń, zadumy, jakże odmienne od przeżyć towarzyszących nam w czasie śpiewania hymnu "państwowego", który zaczynał się od słów: "Boże ochroń nam cesarza i nasz kraj...""

Kazimierz Iwiński "Niezatarte Ślady" Warszawa 2005