Żołnierska przysięga - Stanisław Szczepański

ŻOŁNIERSKA PRZYSIĘGA

Stanisław Szczepański

Wszystko było tak, jak zapowiedziałem dwa tygodnie temu. 29 września uczniowie klas wojskowych w łańcuckim Zespole Szkół im. Jana Kochanowskiego złożyli na Rynku wojskową przysięgę. Ekscelencja ks. Arcybiskup Ignacy Tokarczuk był. Nie na Rynku co prawda, ale i w szkole na spotkaniu z młodzieżą i przybyłymi z wielu miejsc zbarażanami, i w kościele pw Św. Józefa na łańcuckim Podzwierzyńcu, gdzie odprawił Mszę świętą. Ksiądz Arcybiskup miał dwa wystąpienia. Oba niezmiernej wagi. Jedno w trakcie spotkania w szkole, drugie – kazanie – podczas Mszy. Już w pierwszym powiedział, że do Łańcuta przybył, aby podziękować młodzieży klas wojskowych i ich wychowawcom za to wszystko, co czynią w Zbarażu. Ekscelencja powiedział, że to odsłonięcie polskiego zbaraskiego cmentarza, to zapalenie takiego światełka, które z pewnością spowoduje, że zabłysną na Kresach kolejne. Mam nadzieję, że w niedługim czasie uzyskam nagranie – jeśli nie obu wystąpień, to przynajmniej jednego z nich – i wówczas przekażę Państwu ich obszerne fragmenty.

Zaproszenie do Łańcuta otrzymałem z trzema podpisami – Adama Krzysztonia – Starosty Łańcuckiego, Stanisława Tokarczuka – prezesa Familijnego Stowarzyszenia Zbarażan i Stanisława Gwizdaka – dyrektora Zespołu Szkół im. Jana Kochanowskiego. Starosta udziału w uroczystościach nie wziął. Adam Krzysztoń – ojciec wielu wspaniałych dzieł z terenu łańcuckiego powiatu – musiał nagle 29 września rano z Łańcuta wyjechać, aby interwencyjnie załatwić skomplikowaną sprawę na polsko – ukraińskiej granicy. Nie pokażę więc go Państwu na żadnym zdjęciu.

„Wojskowość” Zespołu Szkół im. Kochanowskiego w Łańcucie nie sposób oddzielić od jego zaangażowania w akcję zbaraską. I dlatego moją fotograficzną relację rozpocznę od portretu państwa Skrzypczaków. Bo to od nich wzięła początek ta wielka zbaraska, przygoda. Pomijam wszelkie wyjaśnienia. O dziele odsłaniania polskiego cmentarza w Zbarażu napisałem 16 czerwca.

Żal było z Łańcuta wyjeżdżać. Wszystko było takie, że parokrotnie w czasie tego dnia uświadomiłem sobie, że dosięgło mnie pragnienie, aby to trwało i trwało. I pogoda byłą wspaniałą i atmosfera, i to że człowiek po tylu latach zobaczył żołnierzy maszerujących do kościoła całymi kompaniami. Serce rośnie. Ostatnio coś takiego widziałem w Ustce, w koszarach Marynarki Wojennej. A były to lata 40-te. Na terenie koszar wyglądało to tak: Dziś niedziela. Chętni do kościoła - zbiórka! Żal było wyjeżdżać z Łańcuta, w którym przed chwilą przybyły ze Zbaraża proboszcz dziwił się, że w Polsce jest coś takiego, że ksiądz ma na sobie wojskowy mundur, że jest kapitanem, że ma przy tym koloratkę.... Chodziłem więc po Łańcucie, rozmyślałem nad tym, co wygłosił ks. Arcybiskup, a już na dworcu autobusowym zacząłem robić zdjęcia rosnącym tam jarzębinom. Zrobiłem im dużo zdjęć. Piękne są. I wrzesień piękny.

Stroną administruje Fundacja Longinus